De weg terug.
En dan kom je ergens op een punt in je leven dat je denkt: “Hmmm, ik ben mezelf kwijtgeraakt. Ik speel al heel lang een rol die ik mijzelf heb aangeleerd, maar die ik niet ben”
Als je hier op een bewuste, zachte manier achter komt, kun je jezelf ook op een bewuste, zachte manier weer terugbrengen naar de basis, naar je ware IK.
Meestal werkt het niet zo. Meestal ontstaat er inzicht nadat je op een harde manier bent teruggefloten, bijvoorbeeld door een burn-out.
Een burn-out ontstaat als je al (veel) te lang kunstjes aan het uitvoeren bent geweest waarvan je jezelf hebt wijsgemaakt dat je dat allemaal zo MOET doen.
Vaak komen deze inzichten en bewustwordingen door onze (klein)kinderen. Kinderen zijn zo puur en onbevangen. Onbewust verlangen we zelf terug naar deze puurheid. Maar ja, door alle conditioneren en onszelf opgelegde beperkingen gaan we meer en meer kunstjes doen in plaats van leven vanuit ons hart.
Totdat onze kinderen ons in al hun onschuld een spiegel voorhouden. En daarmee de zere plek, oude pijn raken. Pluup. Onverwachts. Niet aan zien komen. Maar midden in de roos.
En dan is de doorbraak daar. De weg terug. Terug naar het moment van vóóŕ de pijn.
Zo klinkt het heel simpel. Simpel is het altijd. Eenvoudig meestal niet…..iets met processen…..
Reactie plaatsen
Reacties